Dzisiaj, jadąc autobusem, zastanawiałem się nad różnicami pomiędzy chmurami obliczeniowymi a zwykłymi aplikacjami. Dokładniej nad tym czy można byłoby zrobić małą rewolucję w stworzeniu framerowka, który zrewolucjonizowałby tworzenie witryn Web 2.0. Pierwsze co mi przyszło do głowy to stworzenie helpera ajax_link_to(source_link, destination_element), który zwróconą zawartością aktualizowałby jakiegoś na przykład diva. Oczywiście odpowiednie konfigurowywalne. Taki gotowy mechanizm do tworzenia statycznych witryn Web 2.0.
Problem pojawia się gdy musimy np. zapisać newsa czy dodać użytkownika. W aplikacjach webowych obiekty przecież giną, w zwykłej aplikacji wszystko dzieje się w jakiejś dużej pętli, której zakończenie oznacza wyjście z programu. Co można byłoby tutaj zmienić ?
Może to co przyjść do głowy to próba zapętlenia skryptu działającego na serwerze. Hmm :) Z jednej strony oczywiste jest, że jak długo nie zakończy się skrypt tak długo nie wyświetli się witryna. Możemy tutaj spekulować z użyciem buforowania i flushowania buforów. Wtedy nawet gdyby wszystko działało w pętli trzeba byłoby uporać się jeszcze z timeoutami.
Ktoś inny mógłby wpaść na pomysł trzymania wszystkich obiektów w sesjach. I jest to chyba najprostsze rozwiązanie. Framework mógłby wspierać również jakąś inteligentną metodę przekazywania do zapytań ajaxowych obiektów, z którymi będzie pracować i odbieraniu zmodyfikowanych form oraz nadpisywanie obecnych.
Pomysł zastosowania obiektowej bazy danych byłby jeszcze lepszy :) bo pozwalałby na zachowanie stanu witryny również po jej wyjściu.
Jak widać bezstanowość protokołu HTTP sprawia nie lada problemy. Istnieje oczywiście jak widać kilka rozwiązań, które mogłyby nam pomóc jednak sprawdzenie wydajności i wykonywalności ich zastosowań trzeba byłoby sprawdzić.
No comments:
Post a Comment